ALICE bleef
als enige van alle puppy's bij ons en was een echt moeders kind.
Ze was van
nature een beetje een angsthaas; stond er ergens een kliko die daar normaal
nooit stond, dan ging ze er in een grote boog om heen. Putten waren ook eng,
uiteraard luchtballonnen, maar ook als de maan te groot en te rond was, hield
ze die angstvallig in de gaten.
RAFFIE was
haar grote voorbeeld in alles en door het rustige gedrag van haar, werd ALICE
dan vaak gerust gesteld. Ze konden het samen heel goed vinden!
Toen RAFFIE
dan ook van de zomer overleed, miste ze haar erg en werd ze nog wat angstiger.
Alle
aandacht ging nu naar haar, wat ze heel fijn vond, maar ze hing wel heel
erg aan ons.
De tijd tikte door en we raakten er aan gewend alleen ALICE nog te hebben en eigenlijk werd ze stiekem ook steeds meer door ons verwend. Mocht ze op het bed in de camper, op de bank en waren alle gegooide ballen en stokken nu allemaal alleen voor haar!
Ze kreeg
veel aandacht en ook werd ze heel veel geknuffeld.
Tot we begin
november ineens in de gaten kregen dat ze wat mak was, veel minder energiek dan
dat we altijd van haar gewend waren.
Een paar
dagen later besloten we toch maar even langs de dierenarts te gaan.
Er werd wat
bloed afgenomen en uit deze test kwam dat ALICE zeer zware bloedarmoede had.
Ze zat nog
maar op 12% aan rode bloedcellen en zou eigenlijk een (hele dure)
bloedtransfusie moeten krijgen, maar niet met garantie dat dit met zekerheid zou helpen.
Ook was
ALICE, bleek uit de waardes van de test, zelf hard bezig om dit te kort aan te
pakken.
Het zou om
een auto immuun ziekte gaan.
Ze kreeg Prednison
en ging meteen veel beter eten en het leek haar ook echt goed te doen.
Jammergenoeg
zagen we al na een paar dagen haar buik enorm gaan groeien en bleef ze vocht
vasthouden.
De
dierenarts vertelde dat ze een eiwit te kort had en dat we haar elke dag het
eiwit van 2 gekookte eieren moesten gaan geven.
Weer een
paar dagen later brachten we wat urine van haar weg voor een test en kregen we
niertabletten mee omdat de eiwitten niet goed zouden worden opgenomen.
Ondertussen
knuffelden en knuffelden we haar enorm, maar sjokte ze steeds langzamer met ons
mee door het park.
Haar buik werd per dag dikker en dikker en dit maakte het lopen ook steeds moeizamer.
Uit een volgende bloedtest bleek dat haar rode bloedcellen nu op 20% zaten, maar dat haar nieren en ook nu haar lever veel slechter waren geworden en dat ze inwendig een ontsteking had gekregen.
Tegen beter
weten in namen we het advies van de dierenarts aan om toch nog een antibiotica
kuur van 5 dagen te proberen en voegden we deze tabletten toe aan de overige
medicijnen.
Ze was zo
lief en aanhankelijk, maar je zag het in haar ogen, het ging niet lukken en
haar buik groeide in centimers verder.
Nog steeds
sleepte ze buiten met stokken, maar al haar spieren waren nu zo'n beetje weg
en ook begonnen haar poten nu dik te worden van het vocht.
Steeds maar
aaien en knuffelen en in haar ogen kijken en realiseren dat dit snel niet meer
mogelijk zou zijn....
Weer een
ochtend verder kon ze niet meer zelf overeind komen door haar opgezwollen
achterpoten.
Dit werd
haar laatste dag, we wisten dat ze niet meer beter werd en ook om de pijn te gaan
voorkomen hebben we haar die middag om 3 uur al aaiend laten inslapen.
Het was erg
moeilijk, want hoewel haar lichaam van binnen werd gesloopt, was ze nog net zo
helder als anders, blafte zelfs toen de dierenarts kwam en moest een 2-de
slaapspuit krijgen omdat ze nog te sterk was.
Na het
definitieve spuitje was het afgelopen en is ook ALICE naar de Universiteit
Utrecht gebracht om beschikbaar gesteld te worden voor de wetenschap.
Het
overlijden van RAFFIE was moeilijk, maar zij was echt op en oud.
Dit
overlijden van ALICE was echt vreselijk en zo plotseling.
Geen
staartgeklop op de grond meer als je 's morgens naar beneden loopt, maar een
lege kamer.
In 4 maanden
tijd van 2 honden naar een leeg huis
en is RAFLIELAND gewoon weer VLIELAND
zonder RAFFIE en zonder ALICE.
Het waren 2
zeer bijzondere honden en natuurlijk denk ik nog vaak aan RAFFIE,
maar o wat
mis ik jou ALICE.
Je was zo ongelofelijk lief en zo enorm slim; een hond die gebarentaal
kende en tot op het laatst iets in je bek!
Jullie hebben een mooi leven gehad en ik ben dankbaar voor al die tijd
dat jullie bij ons waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten