ALICE van RAFLIELAND ook overleden (21/06/2010 - 25/11/2019)

  ALICE bleef als enige van alle puppy's bij ons en was een echt moeders kind.

 

 

Ze was van nature een beetje een angsthaas; stond er ergens een kliko die daar normaal nooit stond, dan ging ze er in een grote boog om heen. Putten waren ook eng, uiteraard luchtballonnen, maar ook als de maan te groot en te rond was, hield ze die angstvallig in de gaten.

RAFFIE was haar grote voorbeeld in alles en door het rustige gedrag van haar, werd ALICE dan vaak gerust gesteld. Ze konden het samen heel goed vinden!

  

Toen RAFFIE dan ook van de zomer overleed, miste ze haar erg en werd ze nog wat angstiger.

Alle aandacht ging nu naar haar, wat ze heel fijn vond, maar ze hing wel heel erg aan ons.

De tijd tikte door en we raakten er aan gewend alleen ALICE nog te hebben en eigenlijk werd ze stiekem ook steeds meer door ons verwend. Mocht ze op het bed in de camper, op de bank en waren alle gegooide ballen en stokken nu allemaal alleen voor haar!

Ze kreeg veel aandacht en ook werd ze heel veel geknuffeld.

Tot we begin november ineens in de gaten kregen dat ze wat mak was, veel minder energiek dan dat we altijd van haar gewend waren.

Een paar dagen later besloten we toch maar even langs de dierenarts te gaan.

Er werd wat bloed afgenomen en uit deze test kwam dat ALICE zeer zware bloedarmoede had.

Ze zat nog maar op 12% aan rode bloedcellen en zou eigenlijk een (hele dure) bloedtransfusie moeten krijgen, maar niet met garantie dat dit met zekerheid zou helpen.

Ook was ALICE, bleek uit de waardes van de test, zelf hard bezig om dit te kort aan te pakken.

Het zou om een auto immuun ziekte gaan.

Ze kreeg Prednison en ging meteen veel beter eten en het leek haar ook echt goed te doen.

Jammergenoeg zagen we al na een paar dagen haar buik enorm gaan groeien en bleef ze vocht vasthouden.

De dierenarts vertelde dat ze een eiwit te kort had en dat we haar elke dag het eiwit van 2 gekookte eieren moesten gaan geven.

Weer een paar dagen later brachten we wat urine van haar weg voor een test en kregen we niertabletten mee omdat de eiwitten niet goed zouden worden opgenomen.

Ondertussen knuffelden en knuffelden we haar enorm, maar sjokte ze steeds langzamer met ons mee door het park.

 

 

Haar buik werd per dag dikker en dikker en dit maakte het lopen ook steeds moeizamer.

Uit een volgende bloedtest bleek dat haar rode bloedcellen nu op 20% zaten, maar dat haar nieren en ook nu haar lever veel slechter waren geworden en dat ze inwendig een ontsteking had gekregen.

Tegen beter weten in namen we het advies van de dierenarts aan om toch nog een antibiotica kuur van 5 dagen te proberen en voegden we deze tabletten toe aan de overige medicijnen. 

Ze was zo lief en aanhankelijk, maar je zag het in haar ogen, het ging niet lukken en haar buik groeide in centimers verder.

Nog steeds sleepte ze buiten met stokken, maar al haar spieren waren nu zo'n beetje weg en ook begonnen haar poten nu dik te worden van het vocht.

Steeds maar aaien en knuffelen en in haar ogen kijken en realiseren dat dit snel niet meer mogelijk zou zijn....

Weer een ochtend verder kon ze niet meer zelf overeind komen door haar opgezwollen achterpoten.

Dit werd haar laatste dag, we wisten dat ze niet meer beter werd en ook om de pijn te gaan voorkomen hebben we haar die middag om 3 uur al aaiend laten inslapen.

Het was erg moeilijk, want hoewel haar lichaam van binnen werd gesloopt, was ze nog net zo helder als anders, blafte zelfs toen de dierenarts kwam en moest een 2-de slaapspuit krijgen omdat ze nog te sterk was.

Na het definitieve spuitje was het afgelopen en is ook ALICE naar de Universiteit Utrecht gebracht om beschikbaar gesteld te worden voor de wetenschap.

Het overlijden van RAFFIE was moeilijk, maar zij was echt op en oud.

Dit overlijden van ALICE was echt vreselijk en zo plotseling.

Geen staartgeklop op de grond meer als je 's morgens naar beneden loopt, maar een lege kamer.

In 4 maanden tijd van 2 honden naar een leeg huis 

en is RAFLIELAND gewoon weer VLIELAND zonder RAFFIE en zonder ALICE.

Het waren 2 zeer bijzondere honden en natuurlijk denk ik nog vaak aan RAFFIE,

maar o wat mis ik jou ALICE.

 Je was zo ongelofelijk lief en zo enorm slim; een hond die gebarentaal kende en tot op het laatst iets in je bek!

 Jullie hebben een mooi leven gehad en ik ben dankbaar voor al die tijd dat jullie bij ons waren.

 

RAFFIE van RAFFLIELAND is overleden.

Border collie RAFFIE is er niet meer! 

RAFFIE was tot een paar weken geleden nog steeds in een top conditie; ze rende haar rondjes, ving alle ballen en hapte naar hartelust in de straal van de tuinslang.
 

 Een paar jaar geleden ontwikkelde zich bij haar een mammatumor, een goedaardig gezwel bij haar melkklieren. Dit kon echter alleen worden aangepakt door alle melkklieren te gaan verwijderen. Maar ook de narcose zou haar niet goed doen, ze was tenslotte al behoorlijk op leeftijd. Daarnaast leek ze er totaal geen last van te hebben en bleef ze alles doen wat ze voorheen ook deed. Dit deed ons besluiten haar niet te laten opereren.

Wij hielden nog meer van haar dan dat we al deden en begrepen goed dat dit allemaal bonustijd was en dat ze toch uiteindelijk slechter zou gaan worden.

Maar ze werd 11, ze werd 12 en bijna 13 jaar en alles bleef wonderlijk goed gaan en leek ze nergens last van te hebben en het belangrijkste, geen pijn te hebben.
Wel was ze ondertussen wat dement aan het worden en rook, zag en hoorde ze een stuk slechter, maar bleef zwemmen en achter stokken en ballen aan rennen als de beste.


Tot ze ineens van de ene op de andere dag moeilijker ging lopen, minder ging eten en aanzienlijk vermoeider werd. Wat pap wilde ze nog wel, maar niet veel.
De wandelingen werden wat ingekort, maar uiteindelijk kostte dit toch te veel energie.

We zouden op vakantie gaan en dachten hoe fijn ze dit altijd vond om met ons allen samen hele dagen buiten en bij elkaar te zijn. Hoe mooi zou het zijn als ze dit nog kon meemaken en eventueel in deze periode haar einde zou bereiken. Dus kochten we een opvouwbare bolderkar zodat wij haar wat energie konden besparen tijdens de wandelingen.

Alles was zo goed als klaar voor vertrek, maar ineens versnelde het proces en kon ze bijna helemaal niet meer lopen. Ze viel zo maar om en ook hoorde je haar nu af en toe bij het gaan liggen een heel klein beetje kreunen. 

Dit deed ons besluiten haar niet meer mee te gaan nemen. Het leek ons te veel van het goede voor haar, de warmte, het in en uit gaan van de camper en we besloten haar dit niet meer aan te gaan doen.

 

Het hele weekend hebben we haar vertroeteld, geaaid, ritjes door het park in de bolderkar, ballen in haar bek en kreeg ze zelfs pizza gevoerd, waar ze enorm van smulde! 

 

Op de maandag daarna hebben we, met haar op mijn schoot en de anderen om haar heen, al aaiend afscheid van haar genomen en kreeg ze van de dierenarts een spuitje en sliep ze voor altijd in.

ALICE, onze andere border collie, kwam tijdens dit gebeuren ineens al ruikend naar RAFFIE toe, daarna trok ze zich weer terug en bleef alles in de gaten houden. Wie weet ruiken honden wel de dood?
De dierenarts heeft RAFFIE daarna in een mandje meegenomen en later die middag, omdat we haar beschikbaar hadden gesteld voor de wetenschap, zou ze daar worden opgehaald door de Universiteit Utrecht. 

Na dit alles besloten wij nog thuis te blijven en pas de dag er na (met maar 1 hond) op vakantie te gaan. We waren zo enorm van slag en moe van dit hele ingrijpende gebeuren.

RAFFIE heeft een zeer goed leven gehad, heeft bijna alle kastelen in Frankrijk gezien, is op de Zugspitze in Oostenrijk geweest en waar wel nog meer allemaal.
Ze was een lieve moeder voor haar pups en tot het laatst toe voor ALICE en die laatste hield haar de laatste weken ook goed in de gaten. Stond ze ergens zoekend te kijken waar wij waren, haalde ALICE....

Tot op het laatst zo in vorm blijven en daarna in een paar weken zo'n snelle aftakeling, dat wens je eigenlijk alle honden, dieren en mensen toe.

Met RAFFIE bij ons in het gezin op VLIELAND begon deze blog RAFLIELAND.
Nu RAFFIE er niet meer is, zal ik geen berichten meer posten.
Het was een hele fijne tijd met RAFFIE en hoewel het overlijden op zich dus prima ging, was ik te emotioneel om dit eerder op te schrijven.
RAFFIE overleed inmiddels ruim 3 weken geleden op maandag 15 juli 2019.