RAFFIE was tot een paar weken geleden nog steeds in een top conditie; ze rende haar rondjes, ving alle ballen en hapte naar hartelust in de straal van de tuinslang.
Een paar jaar geleden ontwikkelde zich bij haar een mammatumor, een goedaardig gezwel bij haar melkklieren. Dit kon echter alleen worden aangepakt door alle melkklieren te gaan verwijderen. Maar ook de narcose zou haar niet goed doen, ze was tenslotte al behoorlijk op leeftijd. Daarnaast leek ze er totaal geen last van te hebben en bleef ze alles doen wat ze voorheen ook deed. Dit deed ons besluiten haar niet te laten opereren.
Wij hielden nog meer van haar dan dat we al deden en begrepen goed dat dit allemaal bonustijd was en dat ze toch uiteindelijk slechter zou gaan worden.
Maar ze werd 11, ze werd 12 en bijna 13 jaar en alles bleef wonderlijk goed gaan en leek ze nergens last van te hebben en het belangrijkste, geen pijn te hebben.
Wel was ze ondertussen wat dement aan het worden en rook, zag en hoorde ze een stuk slechter, maar bleef zwemmen en achter stokken en ballen aan rennen als de beste.
Tot ze ineens van de ene op de andere dag moeilijker ging lopen, minder ging eten en aanzienlijk vermoeider werd. Wat pap wilde ze nog wel, maar niet veel.
De wandelingen werden wat ingekort, maar uiteindelijk kostte dit toch te veel energie.
We zouden op vakantie gaan en dachten hoe fijn ze dit altijd vond om met ons allen samen hele dagen buiten en bij elkaar te zijn. Hoe mooi zou het zijn als ze dit nog kon meemaken en eventueel in deze periode haar einde zou bereiken. Dus kochten we een opvouwbare bolderkar zodat wij haar wat energie konden besparen tijdens de wandelingen.
Alles was zo goed als klaar voor vertrek, maar ineens versnelde het proces en kon ze bijna helemaal niet meer lopen. Ze viel zo maar om en ook hoorde je haar nu af en toe bij het gaan liggen een heel klein beetje kreunen.
Dit deed ons besluiten haar niet meer mee te gaan nemen. Het leek ons te veel van het goede voor haar, de warmte, het in en uit gaan van de camper en we besloten haar dit niet meer aan te gaan doen.
Het hele weekend hebben we haar vertroeteld, geaaid, ritjes door het park in de bolderkar, ballen in haar bek en kreeg ze zelfs pizza gevoerd, waar ze enorm van smulde!
Op de maandag daarna hebben we, met haar op mijn schoot en de anderen om haar heen, al aaiend afscheid van haar genomen en kreeg ze van de dierenarts een spuitje en sliep ze voor altijd in.
ALICE, onze andere border collie, kwam tijdens dit gebeuren ineens al ruikend naar RAFFIE toe, daarna trok ze zich weer terug en bleef alles in de gaten houden. Wie weet ruiken honden wel de dood?
De dierenarts heeft RAFFIE daarna in een mandje meegenomen en later die middag, omdat we haar beschikbaar hadden gesteld voor de wetenschap, zou ze daar worden opgehaald door de Universiteit Utrecht.
Na dit alles besloten wij nog thuis te blijven en pas de dag er na (met maar 1 hond) op vakantie te gaan. We waren zo enorm van slag en moe van dit hele ingrijpende gebeuren.
RAFFIE heeft een zeer goed leven gehad, heeft bijna alle kastelen in Frankrijk gezien, is op de Zugspitze in Oostenrijk geweest en waar wel nog meer allemaal.
Ze was een lieve moeder voor haar pups en tot het laatst toe voor ALICE en die laatste hield haar de laatste weken ook goed in de gaten. Stond ze ergens zoekend te kijken waar wij waren, haalde ALICE....
Tot op het laatst zo in vorm blijven en daarna in een paar weken zo'n snelle aftakeling, dat wens je eigenlijk alle honden, dieren en mensen toe.
Met RAFFIE bij ons in het gezin op VLIELAND begon deze blog RAFLIELAND.
Nu RAFFIE er niet meer is, zal ik geen berichten meer posten.
Het was een hele fijne tijd met RAFFIE en hoewel het overlijden op zich dus prima ging, was ik te emotioneel om dit eerder op te schrijven.
RAFFIE overleed inmiddels ruim 3 weken geleden op maandag 15 juli 2019.
